Het zou niet lang duren. We moesten even in quarantaine en dan zouden we de draad weer oppakken.
Na een kortdurend verzet: “Wij Nordikken gewoon door hoor”, kwam de ernst van de situatie echt binnen. SPRINT dicht, geen trainingen, oplopende besmettingen, en het hele land op slot.
Daar sta je dan met je behoefte aan sportieve activiteiten en sociale contacten. Alleen lopen dan maar. Eerst vanuit huis en vanuit positief denken. De hele stad werd wandelend bekeken, zonder poles! Na verloop van tijd begon ik de natuur te missen, dus ging ik weer met poles Nordic Walken in het Mastbos.
Natuurlijk kun je alleen Nordic Walken en natuurlijk kun je ook nog wel een soort van trainingsschema maken en natuurlijk kun je met jezelf in gesprek gaan, maar op je eentje sociale input krijgen of in schaterlach uitbarsten… ho maar. Het werd heel erg saai. Ik had mezelf niets nieuws te melden, ik miste mijn groep, ik miste de trainingen, de uitdaging, de gesprekken en besefte hoe waar de ‘Gestalt’-theorie is: Het geheel is meer dan de som der delen!
Vanaf het moment dat er weer iets meer mocht van het RIVM, hebben we als groep 1 NW, met inachtneming van de corona-regels en op eigen verantwoordelijkheid de draad weer opgepakt. Niet iedereen voelde zich daar veilig bij en dat werd uiteraard gerespecteerd. Toch bleek het overgrote deel van groep 1 NW dezelfde behoefte te voelen.
We verzamelden op dinsdag, donderdag en zaterdag om 09.15 op de parkeerplaats naast de hockeyvelden, Nordicten in groepjes, bewaakten de 1,5 meter, ritsten wanneer er tegenliggers op ons pad kwamen en na afloop bleven we in een wijde kring, op 1,5 m van elkaar zelf meegebrachte koffie drinken. En jawel, altijd een koekje erbij! Het weer zat mee en wat we tevoren niet hadden gedacht, we zijn er de hele winter en tot op heden mee doorgegaan. Het waren heerlijke duurlopen.
Toen er geopperd werd dat er eigenlijk wel behoefte was aan opbouw van conditie, werd door de trainers binnen de groep spontaan aangeboden die trainingen te verzorgen. We boften, groep 1 heeft genoeg trainers en mocht er eens een tekort zijn voor een groepje dan wisten we inmiddels genoeg om ons aan een schema te houden. Dat is de kracht van samen.
Wat ik als heel bijzonder heb ervaren is dat behalve dat onze conditie op pijl bleef, de band onderling groter is geworden. Of dat nou kwam doordat de samenstelling van de groepjes wisselde of omdat we allemaal in hetzelfde coronaschuitje zaten, of omdat er heel veel is gelachen…..wie zal het zeggen. Het belangrijkste is dat onze sociale en lichamelijke gezondheid, en onze band met Sprint is gebleven.
Annelies Hendrikse, NW gr. 1
