PortretSira Lambregts

Het is al augustus, de baan is bijna leeg. Opvallend genoeg rijden er twee snelle vrouwen in hun rolstoel over de baan en is iets verderop ook Sira Lambregts actief.

Tekst Wouter Schelvis | Foto Pleun Hutten

 

Best wel veel

Kennen de sporters met een handicap geen vakantie? “Ja hoor, ik ga pas in september. Dan ga ik met mijn ouders en de hond naar een mooi bungalowpark in Utrecht. Nee, daar wordt niet getraind. Die week doe ik lekker niets.” Sira heeft volgens mij ook recht op zo’n weekje rust. Het hele jaar door werkt ze vijf dagen in de week in de catering. Daarnaast traint ze ook nog twee tot drie keer. Een volle week is het gevolg. “Het is inderdaad best wel veel allemaal, maar ik doe het graag. Soms ben ik ‘s middags best wel brak na het werk en moet ik toch gaan trainen. Als ik er dan ben is het meteen weer leuk.

Specials Klinkt beter dan gehandicapten

Ik loop nu niet alleen meer lange afstanden, maar ben ook aan het discuswerpen. Dat is erg leuk om te doen en daar zie ik nog wel kans om mijn persoonlijke record te verbeteren. Werpen doe ik bij Mies, het lopen al heel lang bij Karien. Hoe lang ik al lid van SPRINT ben? Dat is lastig, dat weet ik niet zo goed.” Vanaf het terras roept de hulplijn (mama Lambregts) het antwoord. “O ja, ik zit er al 12 jaar op. Dit is mijn tweede keer dat ik een interview krijg. De eerste keer weet ik nog heel goed, dat was acht jaar geleden toen ik 17 was. Ik ging toen voor het eerst zonder ouders op reis naar de Special Olympics in Spanje. Ja dat woord ‘special’ is prima. Ik train hier niet voor niets bij de Specials. Dat klinkt toch veel beter dan ‘gehandicapten’. Ik ben niet gehandicapt, ik heb alleen een verstandelijke beperking. Ik voel me hier goed thuis omdat mijn clubgenoten me met respect behandelen.”

Dit is een artikel uit SPRINT Magazine. Lees hier meer columns, interviews en artikelen.