‘Onze eigen’ Arno Hulshof wint tijdens het WK indoor in Florida een bronzen medaille op de M60. Wat een prestatie! Hij vertelt over de reis naar Amerika, de race zelf én hoe hij deze podiumplek in de wacht sleepte.
Wat eraan voorafging
“In 2024 kwam ik voor het eerst in aanraking met internationale masterswedstrijden”, begint Arno te vertellen. “Ik schreef me in voor het EK indoor in Torun, M60 800m en 4x200m.” Helaas kon hij door een blessure niet meedoen, maar proefde hier wel alvast van de sfeer. “Die was super met al die internationale atleten. Ik had de smaak te pakken en schreef me in voor het WK Masters in Goetheborg, 800m en 400m. Bij de 800m haalde ik de finale en werd ik uiteindelijk elfde.”
In de flow
Arno zat daarna lekker in de flow. “Ik had zelfs wat crossjes gewonnen en overwoog mee te doen aan het WK indoor in Florida, van 23 tot 30 maart 2025. Geleerd van het vorige seizoen bouwde ik de trainingen ietwat voorzichtiger op, van de cross naar de 1500m en daarna richting 800m. Op 9 februari werd ik Nederlands kampioen indoor op de 1500m en daarmee hakte ik de knoop door: ik doe mee in Florida!”
De wedstrijd
Eenmaal aangekomen in Florida moest Arno eerst wennen aan het tijdsverschil, maar dat ging redelijk snel. “Ik had het nieuwe ritme zo te pakken, deed wat lichte trainingen en maakte alles soepel op de ‘warming up area’. Daar moest je trouwens heel erg oppassen voor alligators.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Zondag 23 maart was het zover: de 800m-series. Arno’s doelstelling? “Net als in Goetheborg in de finale komen”, zegt hij. Er waren vier series, de winnaar en de vijf tijdsnelsten gingen door. “Ik zat in de tweede serie met Peter Kashulines, een supersnelle Amerikaan die al eerder 2.12 had gelopen. Mijn tactiek was simpel: ‘gewoon’ met hem meelopen, dan heb ik waarschijnlijk een snelle tijd én zit ik in de finale.”
“Na drie rondjes zag ik dat we zeer snel doorkwamen en het laatste rondje kon ik ‘uitbollen’. Met een prima tijd ging ik inderdaad door. Doelstelling bereikt!”
Tekst gaat verder onder de foto.
De finale
De dag erna, op maandag 24 maart, was de finale. Een spannende dag voor Arno, en ook voor vier Amerikanen, drie Canadezen en een andere Nederlander (Benjamin Romkes). “Ik wist dat de Canadezen nog niet het achterste van hun tong hadden laten zien, en verwachtte dat zij de race zouden gaan maken. Deze snelle jongens zaten in Goetheborg ver voor mij. Van de Amerikanen wist ik dat Pete snel was, maar een paar anderen hadden ook al zeer snelle tijden gelopen. Sneller dan ik.”
“Ik verwachtte een race waarbij iedereen tijdens de eerste twee rondjes op een gunstige plek wilde komen, maar ik besloot me daar niet mee te bemoeien. Ik zou ‘zuinig’ en ontspannen lopen, op niet al te grote achterstand van de kop.” Uiteindelijk lag Pete de hele race op kop, samen met Simon Rayner uit Canada. In de derde en vierde ronde kon Arno een aantal man inhalen. “Uiteindelijk liep ik als vierde achter Pete, Simon en Benjamin, die een gaatje liet vallen.”
“Met nog 120 meter te gaan haalde Greg Athayde, een van de andere Canadezen, mij in. ‘Nee!’, dacht ik. We haalden Benjamin in en op de laatste 50 meter was het een gevecht tussen Greg en mij voor de derde plek. Voorin waren Pete en Simon aan het strijden om het goud, waar Pete uiteindelijk met 0,01 seconde won.”
Arno gaf niet op en voelde dat hij nog iets over had. “Daardoor ging ik sneller dan Greg en liep ik zelfs iets in op Pete en Simon. De euforie kwam en al voor de finish wist ik: ik heb BRONS! Op een WK! Wauw! En met 2.15,82 een Nederlands record te pakken.”
Na de race
“Na de race kwam Ingrid, de Nederlandse ploegleider, op mij af en zei: ‘Die grijns op jouw gezicht bij de finish!’. Die was kennelijk heel veelzeggend. Ingrid heeft prachtige foto’s gemaakt en ook waren er filmpjes, dus het was achteraf ook heerlijk nagenieten. Nooit gedacht dat ik op een WK (weliswaar voor masters) het zo ver zou schoppen. Supertrots!”
Gefeliciteerd Arno! Als atletiekvereniging SPRINT zijn we ook heel trots op jouw prestatie!
